คุณนายแห่งหอคอยสายลมกับหมีผู้กล้า The Lady of The Wind Tower

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากการ์ตูนญี่ปุ่นที่ดัดแปลงจากเรื่องราพุนเซลอีกที จำชื่อเรื่องไม่ได้ แต่เป็นคนเขียนคนเดียวกับ Ice Cold Demons Tale นะคะ

ส่วนตัวละครตัวไหนหมายถึงใคร คิดว่าคงเดาไม่ยากเนอะ ^^

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ที่อาณาจักรสายลมมีหอคอยแห่งหนึ่ง หอคอยแห่งนั้นมีสตรีนางหนึ่ง ซึ่งต่อไปนี้เราจะเรียกนางว่า คุณนาย คุณนายถูกเจ้าของอาณาจักรแห่งนี้จับตัวมาไว้ที่หอคอยเพื่อขัดดอก เนื่องจากพ่อแม่ของนางยืมเงินไปแล้วไม่มีปัญญาจ่ายคืน เจ้าของอาณาจักรถูกใจความงามของนาง แต่ก็มิได้หมายจะขัดขืนน้ำใจ ยิ่งกว่านั้น เจ้าของอาณาจักรเองก็มีมเหสี เป็นแม่นางจากแดนโสมอยู่แล้วด้วย เจ้าของอาณาจักรจึงต้องการเวลา่เพื่อเกลี่ยกล่อมมเหสี พร้อมกับรอวันที่คุณนายจะตกร่องปล่องชิ้นกับตน

 

 

หอคอยสายลมตั้งอยู่บริเวณปลายสุดของอาณาจักรสายลม เป็นที่ๆสงบเงียบและไม่มีใครผ่าน แม้จะมีข้าทาสรับใช้คอยส่งข้าวส่งน้ำให้ ชีวิตไม่ได้ลำบากอะไร แต่การที่ต้องอยู่ในที่เช่นนี้ทำให้คุณนายเบื่อยิ่งนัก นางงามที่ต้องอยู่แต่ในหอคอย แม้จะสวยเพียงไหนก็เปรียบได้กับนกน้อยในกรงทอง ไม่มีโอกาสได้ไปใช้ชีวิตเฉิดฉายที่ไหน

 

 

หลายวันหลายเดือนหลายปีที่ผ่านไป ไม่ใช่แค่ความน่าเบื่อเท่านั้น แม้แต่ความกระตือรือร้นในการมีชีวิตก็ถดถอยไปด้วย แต่สิ่งหนึ่งที่สร้างความเพลิดเพลินให้กับคุณนาย เป็นสิ่งเล็กๆที่ทำให้ชีวิตมีความสุข นั่นก็คือ การมองไปที่ป่าเอเคอร์ที่อยู่ติดกับอาณาจักรสายลม

 

 

“ทำไมหมีตัวนั้นถึงดูร่าเริงได้ขนาดนี้นะ” คุณนายเฝ้ามองหมีเจ้าถิ่นทุกวัน หมีตัวนี้ช่างสดใสร่าเริง และมีกำลังเหลือเฟือ แม้บางครั้งจะดูเหวี่ยงๆขี้บ่นไปบ้าง หรือบางครั้งก็ชอบแกล้งเพื่อนรักอย่างเจ้าลิงใหญ่

 

 

วันนี้หมีเดินเข้ามาใกล้รอยต่อเขตแดนกว่าทุกครั้ง อาจจะเดินเล่นเพลินจนลืมตัว

“สวัสดี ท่านหมี ท่านกำลังจะเดินข้ามมาอาณาจักรสายลมแล้วนะ”

“โอ๊ะ เราเดินเพลินไปหน่อย ขอบใจท่านมากที่ช่วยเตือน”

“ท่านหมี เราถามอะไรท่านหน่อยได้ไหม”

“ว่าอะไรล่ะ แล้วจะให้เราเรียกท่านว่าอะไรดี”

“เรียกเราว่า คุณนาย เถอะ เราเป็นคุณนายแห่งหอคอยนี้”

 

“ท่านหมี อะไรทำให้ท่านใช้ชีวิตได้อย่างดูมีความสุขเช่นนี้”

“เพราะข้าใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรีน่ะสิ แล้วท่านล่ะ ท่านอยู่บนนั้น ไม่มีความสุขหรืออย่างไร”

“เราไม่มีความสุข เพราะเราไม่มีอิสระ”

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมท่านไม่ลงมาจากหอคอยนั้นเล่า”

“เราลงไม่ได้ เราถูกขังไว้ที่นี่เพื่อขัดดอก เราต้องรอท่านพ่อท่านแม่มาไถ่ตัวเราไป”

“ท่านรอมานานเท่าไรแล้ว”

“เราจำไม่ได้ เราอยู่บนนี้ ไม่รู้วันรู้คืน”

“ถ้าอย่างนั้น มันก็คงนานพอแล้ว ให้ข้าช่วยท่านลงมามั้ย”

“อย่าเลย ท่านอย่าได้มาเดือดร้อนเพราะเราเลย เราขอรอท่านพ่อท่านแม่ต่อไปดีกว่า”

“งั้นข้าจะแวะมาหาท่านบ่อยๆนะ”

“ขอบใจท่านมาก”

 

เป็นเวลาผ่านไปหลายเดือน ในที่สุดความเรื่องที่มีหมีมาติดพันคุณนายก็รู้ถึงหูเจ้าของอาณาจักร

“ยอมไม่ได้” ความรู้สึกนี้พวยพุ่งในอกเจ้าของอาณาจักร แต่เดิมเจ้าของอาณาจักรก็ไม่ถูกกับหมีตนนี้อยู่แล้ว ถ้าไม่มีหมีตนนี้ เขาก็จะได้ครอบครองป่าเอเคอร์แท้ๆ แต่ไม่ว่าจะส่งทหารออกไปกี่นาย ก็ปรากฎว่าทหารหายเข้าป่า และไม่กลับออกมากันหมด

 

แต่ว่างานนี้ ยุ่งกับใครไม่ยุ่ง มายุ่งกับผู้หญิงของข้า ว่าแล้วเจ้าของอาณาจักรก็รีบออกเดินทางไปที่หอคอย ถึงจะไม่ได้ตกร่องปล่องชิ้นกัน แต่ก็ต้องรักษาคอนเซ็ปต์เลิฟเว่อร์ๆ หวงก้างเอาไว้ก่อน

 

 

ตัดบทมาที่หมีกับคุณนาย วัีนนี้ก็เป็นอีกวันที่หมีแวะมาทักทาย จะว่าไปก็แทบจะเป็นกิจวัตรแล้วล่ะ

“คุณนาย เราได้รังผึ้งรังใหม่มา ลงมากินกับเรามั้ย”

“เอ่อ... ไม่ได้หรอก” ใจนึงก็กลัว แต่อีกใจก็อยาก อยากไปหาหมีใจจะขาดแล้ว อยากลองสัมผัสตัวหมี อยากลูบขนหมี อยากลองกอดหมี >.<

“ได้สิ เดี๋ยวเราพังประตูให้ ประตูเก่าแล้ว เราพังได้สบายๆ” หลายเดือนที่เจอกัน ทำให้หมีตกหลุมรักคุณนาย อยากพาตัวเข้าป่าเอเคอร์ใจจะขาด

“จริงเหรอ งั้นเราลงไปแป๊บเดียวละกันนะ”

 

 

“หยุดเดี๋ยวนี้”

เสียงเจ้าของอาณาจักรดังขึ้น

“ใครผู้ใดกล้ามาวอแวกับผู้หญิงของเรา”

 

เจ้าของอาณาจักรสั่งให้ทหารของตนเข้าทำร้ายหมี หมีถึงแม้ว่าจะเก่งกาจสักปานไหน แต่ในเวลานี้ที่ไม่ได้อยู่ในอาณาเขตของตน แถมยังขาดเพื่อนสนิทอย่างเจ้าลิงใหญ่ไป ก็ไม่อาจต้านทานเหล่าทหารที่มีจำนวนมากได้

 

คุณนายมองหมีที่ต่อสู้กับเหล่าทหาร หมีช่างกล้าหาญ ไม่ว่าทหารจะดาหน้าเข้ามากี่คนหมีก็ไม่ถอย แต่เวลานี้หมีได้รับบาดเจ็บ เลือดที่ไหลออกจากบาดแผลของรอยดาบที่เฉียดโดนหลายริ้ว “ทนไม่ได้แล้ว” คุณนายวิ่งลงจากหอคอยลงมา

 

 

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ห้ามทำอะไรท่านหมีนะ”

คุณนายวิ่งฝ่าวงทหารไปยืนด้านหน้าหมี “ใครจะทำร้ายท่านหมี ก็ต้องฆ่าเราก่อน”

 

เจ้าของอาณาจักรได้ฟังก็ตกใจ

“ในที่สุดเจ้าก็ลงมาจากหอคอย ที่ผ่านมา เจ้าไม่เคยแม้แต่จะลองลงมาแท้ๆ แต่กลับยอมลงมาเพื่อมัน”

 

“ใช่ ข้ารักท่านหมีผู้นี้!”

คุณนายพูดจบก็รู้สึกเอะใจขึ้นมา ทำไมการลงจากหอคอยมันถึงทำได้ง่ายดายเช่นนี้

 

“หรือว่า... ท่านไม่เคยล็อคกุญแจของหอคอย?”

 

“ข้าไม่เคยล็อค ข้าไม่เคยกักขังเจ้าเลย คุณนาย ถ้าเจ้าอยากจะออกไป ข้าก็พร้อมยอมปล่อยเจ้าไป ข้่ารักเจ้า แต่ไม่เคยคิดหักหาญน้ำใจเจ้า ขอเพียงมันเป็นความตั้งใจของเจ้า”

 

คุณนายได้ยินดังนั้นก็ซาบซึ้งใจ ต่อให้รอพ่อกับแม่มาไถ่ตัว รอทั้งชาติก็คงไม่ได้ออกจากหอคอยนี้ แถมป่านนี้หนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ไม่เคยมาเยี่ยมสักครั้ง ที่ผ่านมาเป็นเพราะความขี้ขลาดของเราเอง และการติดความสบาย เลยไม่เคยคิดจะหนีออกจากที่นี่ไป ทุกครั้งที่เจ้าของอาณาจักรมา จะนำเสื้อผ้าสวยๆเพชรพลอยมาฝากทุกครั้ง แม้จะชอบพูดทะลึ่งตึงตัง แต่พอเราปฏิเสธเขาก็หยุด ความอิสระที่ใฝ่ฝัน แท้จริงไม่ได้ยากลำบากอะไรเลย เป็นเพราะความขลา่ดเขลาไ้ร้ซึ่งความพยายามของเราเอง

 

“ที่แท้ท่านก็ดีกับข้าถึงเพียงนี้”

น้ำตานองหน้าคุณนาย เมื่อได้รู้ถึงความดีของเจ้าของอาณาจักร

 

“ใช่ ข้าดีกับเจ้า แต่ตอนนี้ข้าเห็นแล้วว่า หมีตัวนี้รักเจ้าไม่แพ้ข้า และเจ้าเองก็รักหมีตัวนี้มาก ข้าคงได้แต่ปล่อยเจ้าไป”

 

คุณนายปาดน้ำตา

 

“ใครว่าข้าจะไป ข้าชอบหอคอยนี้มาก ข้าจะอยู่ที่นี่ เพราะที่นี่คือบ้านของข้าแล้ว”

คุณนายพูดพร้อมยิ้มให้เจ้าของอาณาจักร รอยยิ้มที่หยาดเยิ้มกับดวงตาที่มีน้ำตาคลออยู่ ใบหน้าคุณนายช่างงามยิ่งนัก

 

“แต่ว่า ข้าขอทำแผลให้ท่านหมีก่อน แล้วข้าจะกลับขึ้นไป ท่านก็จงสั่งทหารให้ถอนกำลังเถิด”

เจ้าของอาณาจักรสั่งถอนทหาร และเดินทางกลับในทันที “ในเมื่อเจ้าไม่จากไป ย่อมหมายความว่าข้ายังมีโอกาส สักวันหนึ่งข้าจะต้องทำให้เจ้ารักข้าให้ได้” เจ้าของอาณาจักรมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

 

 

 

หลายเดือนต่อมา

 

คุณนายก็ได้ข่าวดีจากในวังว่า พระมเหสีแดนโสมได้ตั้งครรภ์แล้วและมีความประสงค์จะกลับไปคลอดที่บ้านเกิดเมืองนอนของตน เป็นเช่นนี้เจ้าของอาณาจักรก็คงต้องติดตามไปด้วยและไม่มาหาเราอีกนานแน่

 

แต่เราไม่เหงาหรอก เพราะแม้จะอยู่บนนี้

 

 

“ท่านหมี วันนี้ข้าทำเค้กบลูเบอรรี่ล่ะ เดี๋ยวข้าจะเอาลงไปให้ท่านนะ”

 

“คุณนายไม่ต้องลงมาหรอก เราจะขึ้นไปหาคุณนายเองนะ”

ว่าแล้วหมีก็เปิดประตูหอคอย เดินขึ้นไปหาคุณนาย

 

เมื่อกุญแจไม่ได้ล็อค หมีกับคุณนายก็เจอกันได้ตลอดเวลา ความรักทางไกลหรือจะสู้ความรักทางใกล้ หมีกับคุณนาย คู่กันแล้วก็ย่อมไม่แคล้วกัน

 

จบแบบงงๆ

แต่แฮปปี้เอนดิ้งตามสไตล์แฟร์รีเทลส์ ^^